Tekenen
van de tijd - september 2001
De magie van de
Madonna door Janeece Kelsall
In 1998 had Sue Sharples, uit de kustplaats Clifton
Springs in Victoria (Australië), een ontmoeting met
een goddelijke aanwezigheid die haar opvattingen
over het leven voor altijd heeft veranderd. Terwijl
ze ernstig ziek in bed lag met een ernstige
longontsteking koesterde ze de gedachte dat ze dood
zou gaan. Maar op dat moment zag ze het visioen van
de Madonna voor haar ogen verschijnen. Sue, die zegt
niet religieus te zijn en het nooit geweest te zijn,
is getrouwd met een wetenschapper en is gewend
logisch en met haar linker hersenhelft te denken,
hoewel ze soms "kon aanvoelen" wat er zou
gebeuren. Dit was echter de eerste keer dat ze ooit
zoiets meemaakte. Na ongeveer zeven jaar van intense
crises in de familiesfeer te hebben meegemaakt, was
het lichaam van Sue op een punt van totale
uitputting beland. Ze was emotioneel en mentaal
uitgepuat en in die tijd werd ze geveld door een
longontsteking. Omdat ze niet naar het ziekenhuis
wilde, lag ze in haar bed, denkende dat ze dood zou
gaan, toen ze een klein bolletje licht in de hoek
van de kamer zag verschijnen. Het werd steeds
groter, totdat het een gedaante werd en herkenbaar
werd als het vertrouwde beeltenis van de Madonna. De
schoonheid die er van de beeltenis uitging
overweldigde Sue: naar haar zeggen was het
"gewoonweg adembenemend". De Madonna werd
omgeven door een reusachtige uitstraling van wit
glinsterend licht en was gekleed in een lange blauwe
japon met een witte cape over haar hoofd. Ze leek te
bewegen en te spreken, maar haar lippen bewogen
niet. Sue zei dat ze zich realiseerde dat de Madonna
telepathisch met haar communiceerde. Zij ging op de
rand van haar bed zitten, terwijl Sue met ontzag
naar de verschijning staarde. De Madonna vertelde
Sue dat de familie, die behoorlijk wat moeilijkheden
had doorgemaakt, er goed doorheen zou komen en dat
alle problemen tot een einde zouden komen. Haar werd
gezegd dat ze een doel in dit leven had te vervullen
en opnieuw moest leren mensen te vertrouwen. Sue
voelde zo'n gevoel van macht en kracht van de
Madonna uitgaan dat ze wist dat ze alles kon doen
wat ze maar wilde . Niets maakte haar nog bang, en
dit gevoel heeft haar niet meer verlaten; ze voelt
zich in harmonie met alles en iedereen. Dat wil niet
zeggen dat de dingen die in haar leven gebeurden
haar niets deden, maar ze had een innerlijk besef
dat alles goed zou komen. De Madonna zei haar ook
"een groot stuk zandsteen uit de achtertuin te
halen en eraan te werken". Sue wist intuïtief
wat ze met het stuk steen moest doen: de volgende
dag, nog steeds heel ziek, sleepte ze eigenhandig
een geweldige blok zandsteen, van ongeveer 1 meter
hoog van een hoop puin af, dat was overgebleven van
de bouw van het huis. Ze versleepte het ongeveer
drie meter naar het midden van de tuin en voelde
zich daarbij gesterkt door een kracht waarvan zij
niet wist dat ze die in zich had. Er waren
vervolgens drie mensen nodig om de steen rechtop te
zetten en de volgende twee dagen ging Sue ermee aan
de slag. (Er zijn nu tenminste twee mensen nodig om
het beeld te dragen.) Terwijl ze aan het beeld
werkte, keerde haar gezondheid terug. Sue gebruikte
alles wat zij kon vinden om de steen te bewerken.
Zelf zegt zij: "Ik was zo gebrand om op die
steen in te hakken." Ze pakte gereedschap uit
de schuur, zoals schroevendraaiers, een beitel en
hamer, en begon "te hakken". Ze merkte
echter dat de steen afbrokkelde wanneer ze er te
hard op insloeg. Ze had een borsteltje dat zij meer
wel dan niet gebruikte, daar de steen soms alleen
geborsteld hoefde te worden om de brokstukken er
vanaf te laten vallen. Het was alsof de Madonna
"van graniet gemaakt was, gehuld in een dikke
laag kalk", zoals ze door te slaan en te
beitelen de buitenste laag eraf haalde om "de
parel binnenin" te onthullen. Volgens Sue
vielen de lagen er gewoon van af terwijl ze aan het
werk was. Gedreven door een onverklaarbare behoefte
om het beeld af te maken, werkte ze twee dagen
vrijwel onafgebroken door, at niet en nam slechts zo
nu en dan een slok water. Volledig geconcentreerd op
haar werk, stoorde ze zich aan elke onderbreking.
Soms hield ze op en zat alleen maar te staren naar
wat er uit het blok steen te voorschijn kwam. Ze
maalde niet om de hitte van 40 graden die haar
helemaal verbrandde, en haar man spande een zeildoek
over haar heen in een poging haar wat bescherming te
bieden tegen de schroeiende hitte. Na twee dagen,
Sue was uitgeput en verbrand en had nauwelijks
geslapen, kwam er een beeld van ongeveer 80 cm vrij.
Daar stond een prachtige serene vrouwe in een lange,
golvende japon, een cape over het hoofd. De figuur
leek precies op de verschijning die twee nachten
tevoren in de slaapkamer was verschenen, vooral de
mooie glimlach. Binnen twee dagen, net zolang als
het kostte om het beeld te houwen, was Sue weer
helemaal gezond. Twee dagen lang bikte Sue het grote
blok steen, gedreven door een kracht die ze niet kon
verklaren; toen het uiteindelijk klaar was, kon ze
rusten. Ze zei dat ze de ongelofelijkste rust voelde
- en nog steeds voelt - die er van het beeld kwam.
Deze "vrouwe van de rots" had een sterke
aantrekkingskracht over zich, en luistert nu de tuin
van Sue op, terwijl ze stil haar prachtige genezende
energie uitzendt. Voordat ze het beeld maakte, had
Sue nooit gebeeldhouwd, maar sindsdien voelt ze soms
dezelfde onweerstaanbare drang over zich komen. Zij
wordt dan gedwongen een of andere steen te nemen om
weer te gaan beeldhouwen. Op een van deze momenten
van "goddelijke inspiratie" ontstond er
een ander opmerkelijk, maar volkomen verschillend
beeld. Het is een groot hoofd op een voetstuk dat
enkele opmerkelijke gelijkenissen vertoont met de
beelden op Paaseiland die zo lang geleden zijn
gemaakt. Het nam echter twee maanden in beslag om
dit beeld te voltooien; aanzienlijk langer dan de
Madonna en niet gedreven door dezelfde intensiteit,
maar het kwam toch met hetzelfde onweerstaanbare
gevoel om te beeldhouwen, zoals Sue het beschrijft.
Nogmaals gebruikte zij de meest onorthodoxe
gereedschappen om te scheppen, door een oude kromme
houtbeitel uit de schuur te pakken en een rubber
hamer, en door onverdroten door te blijven beitelen
totdat dit ongelofelijke hoofd verscheen. Sue weet
niet wat er achter deze plotselinge artistieke
vaardigheid steekt die ze ontwikkeld heeft. Noch
weet ze waarheen het leidt en of het blijft
voortduren. Wat ze wel weet is dat het haar een
gevoel van rust in haar leven gegeven heeft en een
besef dat er werkelijk iets meer is dan dat zij zich
ervoor bewust was. Maar vooral heeft het haar
geleerd om weer te vertrouwen.
(De Meester van Benjamin Creme verklaart dat het
licht in de slaapkamer door de Meester Jezus
gemanifesteerd werd en dat de Meester die de Madonna
was Sue Sharples inspireerde om het beeld in het
stuk zandsteen te onthullen. De energie die het
beeld uitstraalt, is van die Meester.)
Peuter gered uit
put
Een Roemeens kind is op spectaculaire wijze uit een
diepe put gered. De tweeëneenhalf jaar oude peuter,
Alina, speelde met haar emmer naast een dorpsput
toen zij erin viel. Ze zat vast op een diepte van
ongeveer 6 meter in de schacht van de put die
ongeveer 35 cm in doorsnee is. De politie, de
brandweer en de dorpelingen probeerden Alina te
redden maar alle pogingen moesten worden gestaakt
toen men zich realiseerde dat door hun acties de
oude schachtmuren zouden kunnen instorten. Terwijl
ze overwogen hoe ze verder konden gaan, kwam er een
jong meisje van ongeveer 18 naar voren en bood aan
te helpen. Ze was bereid zich met haar hoofd omlaag
aan een touw in de put te laten zakken om het meisje
te pakken. De operatie werd langzaam en zeer
zorgvuldig uitgevoerd en werd gadegeslagen door de
bezorgde ouders, het dorp en de mensen van de
televisie. Het meisje bereikte Alina en kon haar
weer veilig naar de oppervlakte brengen, tot vreugde
van iedereen.
(Bron: NOS Nieuwsdienst, Nederland) (De Meester
van Benjamin Creme verklaart dat de hulp van de
Meester Jezus kwam.)
|