Brieven van lezers -- oktober 2004

Sinds enkele jaren verschijnen een aantal van de Meesters, met name Maitreya en de Meester Jezus, op lezingen en transmissie-meditaties van Benjamin Creme. Zij verschijnen ook in verschillende gedaanten aan grote aantallen mensen overal ter wereld, van wie sommige naar Share International schrijven over hun ervaring. Wanneer de ervaring door de Meester van Benjamin Creme is bevestigd, wordt de brief gepubliceerd.

Deze ervaringen worden gegeven om te inspireren, te leiden of te onderrichten, vaak ook om te genezen of op te beuren. Heel vaak vestigen ze op grappige wijze de aandacht op een of andere vorm van onverdraagzaamheid tegenover bijvoorbeeld roken of drinken. In veel gevallen treden de Meesters op als reddende “engelen” bij ongelukken, in oorlogstijd, bij aardbevingen en andere rampen.

Zij gebruiken een ‘goede genius’, een gedachtenvorm die volkomen echt schijnt en waardoor de Meester Zijn gedachten kan uitdrukken. Zij kunnen naar willekeur verschijnen als man, vrouw of kind. Soms gebruiken Zij een bestaand persoon als ‘blauwdruk’, maar in de meeste gevallen is de ‘goede genius’ een geheel nieuwe schepping. Bijgaande brieven zijn voorbeelden van deze wijze van communicatie door de Meesters. Zonder uitdrukkelijk verzoek om anonimiteit, neemt de redactie aan dat de naam van briefschrijvers gepubliceerd mag worden en eventueel op de website Share-International.org gebruikt mag worden (alleen met vermelding van initialen en land).
Stuur uw brieven aan: Share Nederland/Brieven, Postbus 41877, 1009 DB Amsterdam.

Bedrieglijke verschijning

Op 12 augustus 2004 nam ik na de wekelijkse transmissie-meditatie in Luzern de bus naar huis naar Baar. Toen ik instapte zag ik dat de plaats waar ik altijd zit, werd ingenomen door een enorme vrouw, net zoals ik gekleed in korte broek, wat me verwonderd deed afvragen waar je in hemelsnaam een korte broek in die enorme maat zou kunnen kopen. Ik ging diagonaal tegenover haar zitten. Zij had een rond, open, vriendelijk gezicht en probeerde vriendjes te worden met een klein meisje dat aan de andere kant van het gangpad zat, door malle gezichten te trekken.
Er stapten nog meer mensen in. Een echtpaar met twee jongens van respectievelijk negen en elf jaar oud zocht naar een plaats. Ik ging verzitten om tegenover de dikke dame te zitten, ervoor zorgend dat onze knieën elkaar niet raakten, en de man ging naast me zitten. Zijn vrouw vond een plaats aan de andere kant van het gangpad en de dikke dame schikte in voor een van de jongens. De andere jongen bleef staan. De dikke dame probeerde een gesprek aan te knopen, maar de meeste mensen voelden daar niet voor, omdat de regen hen had verrast. De jongen legde uit dat ze van de Titlis kwamen, een 3000m hoge berg ten zuiden van Luzern. Nadat hij een poosje gestaan had vond de staande jongen dat het nu zijn beurt was om te zitten en wilde van plaats ruilen met zijn broer. De dikke dame ging dichter naar het raam toe zitten zodat beide jongens naast haar konden zitten. Ik kon mijn ogen niet geloven. Daar zat de dame die normaal twee plaatsen nodig had en de twee jongens zaten naast haar — het was een wonder.
Nu richtte ze zich tot mij en wilde weten of het goed ging met me. Lang en mager als ik ben, moeten we eruit gezien hebben als Laurel en Hardy. Was ik niet een beetje ziek? Ik antwoordde dat ik me tamelijk goed voelde en met een ironische hint naar haar zei ik dat het mijn visie was om zo weinig als nodig was met me mee te dragen, dat ik al meer dan 30 jaar nu en dan enkele weken niet eet, alleen maar een halve liter vruchtensap en een liter of twee water per dag gedronken, een goede manier om me daarna echt gezond te voelen – en dat ik zelfs zeven dagen lang niet gegeten en gedronken had gewoon om te zien hoe dat voelt. Zij was helemaal niet onder de indruk. Ze leek zichzelf te zien als de belichaming van gezondheid en rijkdom en zag mij als de vertegenwoordiging van honger en ziekte.
Toen we in Baar aan kwamen stapten veel passagiers uit, onder wie de dikke dame. Ik was verbaasd hoe gemakkelijk ze opstond en de bus uitging –een Japanse sumo-worstelaar zou het haar niet verbeterd hebben.
Maar anderhalve dag later, om 15.30 uur — de tijd van mijn persoonlijke meditatie — kreeg ik een uitbarsting van vrolijkheid toen het me plotseling daagde dat ik duidelijk een confrontatie gehad had met onze humorvolle, dierbare vriend en leraar Maitreya en dat de ironische hints bedoeld waren om in omgekeerde richting te gaan. Hij wilde me vermoedelijk laten zien dat mijn visie van “ondergewicht = gezondheid” en “overgewicht = ziekte” relatief is, door de gedaante aan te nemen van een gezonde en vrolijke vrouw met overgewicht die zich zo snel als een wezel kon bewegen. Was mijn vermoeden juist dat de dikke dame Maitreya was?
Alex Nyfeler, Baar (Zwitserland).
De Meester van Benjamin Creme bevestigt dat de “dikke dame” inderdaad Maitreya was.

Vruchtbaar teken

Het verhaal van de appel begint op de parkeerplaats van de supermarket Tesco in Southend-on-Sea [juli 2004]. Mijn man Anthony zag een zwerfappel op de grond liggen, waarschijnlijk uit een zak gevallen. Ik pakte hem op en zag dat hij helemaal vers was en te goed om weg te gooien, dus nam ik hem mee.
Hij heeft een week voorin de koelkast gelegen. Op maandagochtend 2 augustus deed ik de koelkast open om wat melk te pakken. Ik keek naar de appel en daar was het: een kruis in de appel. Ik vond het vreemd en vroeg me af hoe dat daar zo plotseling kon verschijnen dus ik keek rond in de koelkast om te zien of er iets lag of stond dat het kruis op de appel gemaakt kon hebben, maar er was niets te zien. Ik herinnerde mij het verhaal van Essy en haar appels* (we zitten in dezelfde transmissie-groep) dus heb ik deze foto genomen in de hoop op uw toelichting.
Alexandra Cornell, Westcliff-on-Sea (Essex, GB).
*Zie “Lezers schrijven”, Share International, maart 2004.
De Meester van Benjamin Creme verklaart dat het kruis op de appel werd gemanifesteerd door Maitreya.

Meester-chirurg

Mijn moeder moest onlangs naar het ziekenhuis voor een hartoperatie. Ze is 80 jaar en ik maakte me natuurlijk veel zorgen over haar, maar in mijn gebeden liet ik haar over aan Jezus en ik wachtte af. Ze doorstond de operatie glansrijk en was binnen vijf dagen weer thuis. Op de dag dat ik haar naar huis bracht, vertelde ze me dat de chirurg die haar opereerde niet haar eigen dokter was, maar een heel magere man met een prachtig gezicht. Ik besteedde er niet veel aandacht aan, maar de volgende ochtend zei ze dat ze de hele nacht over de nieuwe chirurg had nagedacht — hij had zo’n vriendelijk gezicht en straalde zo’n wonderbaarlijke energie uit dat als iemand haar zou zeggen dat het Jezus was, het haar helemaal niet zou verbazen.
Kunt u zeggen of dit gewoon een geweldige chirurg was of was hij een van de Meesters?
Pat Forrester, Colchester (Essex, GB).
De Meester van Benjamin Creme verklaart dat de ‘chirurg’ de Meester Jezus was.

Verstandige troost

Een aantal weken geleden (juli 2004) was ik aan het werk en maakte een moeilijke tijd in mijn persoonlijke leven door. Ik werk in een kleine metafysische boekwinkel, wat een koesterende omgeving is. Maar op die dag had ik problemen waar ik ook was. Ieder uur leek een eeuwigheid te duren. Ik keek op mijn horloge om te zien of ik al kon gaan afsluiten en moest nog bijna 15 minuten wachten, toen een vrouw de winkel binnenkwam. Ze liep meteen door naar achteren en neusde verschillende minuten tussen de boeken. Op weg naar de uitgang kwam ze naar de toonbank toe waar ik zat, keek me recht aan en maakte oogcontact. Toen vroeg ze, alsof ze dat echt wilde weten: “Hoe gaat het met je?” Tot mijn verbazing kon ik niet antwoorden en barstte in plaats daarvan in huilen uit.
Zij liep om de toonbank heen en omarmde me hartelijk, en hield me vast tot ik ophield met huilen. Tot dat moment was ik niet in staat geweest om te huilen, hoewel ik wist dat ik dat nodig had. Zij zei iets tegen me als: “Dit is een goede plek om te zijn wanneer je een oppepper of wat steun nodig hebt. Ik kom hier vaak. De mensen hier zijn goed, maar ze kennen me niet. Jij kan me zien, toch? Jij kunt me zien?” Ik knikte en vond het een nogal vreemde vraag.
Ze praatte nog een poosje met me en zei toen: “Diep in je wezen weet je dat het goed met je zal gaan, is het niet?” Haar woorden gingen mijn hart binnen en brachten me geruststelling en troost. Ze opperde dat het goed voor me was om naar huis te gaan. “Kijk, er is niemand in de winkel en het is buiten erg koud. Waarom sluit je niet tien minuten vroeger?”
Ik bedankte haar voor haar vriendelijkheid en verontschuldigde me, maar ze schoof mijn verontschuldiging terzijde als onnodig en gaf aan dat er niets ongewoons was aan haar vriendelijkheid. Ik was intens dankbaar voor de hulp die op een moment gekomen was dat ik het nodig had.
Kunt u zeggen of deze vrouw een waarlijk barmhartige Samaritaan was of misschien een van de Meesters?
J. P., Bowral, NSW, Australië.
De Meester van Benjamin Creme bevestigt dat de “vrouw” Maitreya was.

Godin van Waterman

Op zondag 29 augustus 2004 stonden we met een stand van Share International op de holistiekbeurs in Islington (Londen) en spraken de hele dag met een aanhoudende stroom mensen.
Om 5 uur werd over de intercom gezegd dat de beurs was afgelopen. We waren bezig met opruimen toen er een stevig gebouwde, middelbare vrouw naar de stand kwam en nog snel alle foldertjes en een tijdschrift oppakte. Sarah dacht dat ze haar van een eerdere beurs herkende, ging naar haar toe en zei: “Volgens mij kent u het verhaal al?” De vrouw knikte: “Ja. Ik ken het.” Ze ging verder met foldertjes pakken en Sarah zei dat het tijdschrift helaas niet gratis was. Toen ze de vrouw van zo dichtbij zag, was Sarah totaal van slag door de schoonheid en de zuiverheid van haar gezicht.
Ik stond wat verder en was perplex door haar verschijning. Ze droeg een wollen muts onder een dikke denim pet met een klep die me deed denken aan de pet van Benjamin Creme. Het was een vrouwelijker pet en door de dikte had hij een koepelvorm, maar de denimkleur en de roestkleurige verouderingsplekken zagen er identiek uit. Ze droeg een ochtendjas met een schelpen- en zeepaardjesmotief dat me deed denken aan het Waterman-tijdperk. Op de voorkant van haar jas zat een gloednieuw zakhorloge zoals verpleegsters die dragen en daaronder droeg ze verschillende lagen kleding. Buiten scheen de zon. Ze had een groot, geruit boodschappenkarretje bij zich, net zoals Maitreya in Zijn verschijning als ‘Egon’.
Ik vroeg of ze een tasje wilde omdat ze zoveel folders had en ze zei ja. Toen vroeg Sarah of ze de volgende dag weer naar de beurs zou komen. “Ja, morgen kom ik ook”, zei ze. We namen afscheid en keken toe hoe ze met haar karretje wegliep naar de stand tegenover ons waar ze in de rekken met exotische sjaaltjes en topjes bedekt met lovertjes — net als wij eerder hadden gedaan!
Sarah en ik voelden ons opgewekt na haar bezoek en hoe meer we nadachten over haar prachtige gezicht en haar pet, des te meer we ons afvroegen of zij wellicht Maitreya was.
Sarah McDaid and Gill Fry, Londen (GB).
De Meester van Benjamin Creme bevestigt dat de ‘vrouw’ Maitreya was.