Brieven van lezers - november 2005

Geestelijke gigant

Eind juli 2005 was er een tentoonstelling van “het Maitreya Project” in het etnologisch museum in Hamburg (Duitsland). Vijf dagen lang waren ‘parels’ van de Boeddha en andere hoog geëvolueerde lama’s en monniken uit verschillende oosterse landen te bezichtigen. Deze relikwieën, die er uitzien als parels en meestal wit zijn, liggen in de as nadat het lichaam van een hoog geëvolueerd iemand is gecremeerd. Er was een menigte mensen die de parels wilde zien. Het project werd ingeleid met een film over het 153m hoge Maitreya-beeld dat spoedig gebouwd wordt.
Ons groepje van drie ging naar boven om de stupa met het gouden Maitreya-beeld en verschillende glazen dozen met parels te bekijken. Terwijl we naar boven liepen, kwam ons halverwege een grote wolk energie tegemoet, die tranen in onze ogen deed komen. Langzaam liepen we verder naar boven tussen vele bezoekers, toen een man van misschien 30 jaar, een heel slank type met buitengewone ogen, zich plotseling tot ons wendde en vroeg: “Kunt u me alstublieft vertellen waar dit allemaal over gaat? Ik voel me sterk naar deze plaats getrokken, maar weet werkelijk niet waarom.”
Wij waren natuurlijk verheugd de kans te hebben om hem te vertellen over de Wereldleraar Maitreya, die nu steeds meer aanwezig is en bekend wordt in het Westen. We voegden eraan toe dat volgens ons het grote beeld van Maitreya dat in 2012 in Kushinagar (Uttar Pradesh, India) gebouwd zal zijn, een symbool van de nieuwe tijd is.
Hij bedankte ons en zei dat hij het nu beter begreep — terwijl ik, gefascineerd, in zijn ogen keek: lichtgrijze ogen omringd door een donkergrijze ring. Maar wat nog veel ongewoner aan de ogen was, was hun uitdrukking. Ze leken een beetje verbaasd — en totaal onschuldig!
Toen verloren we hem uit het zicht. Ongeveer een uur later zaten we in een hoekje uit te rusten, en te genieten van de energie en naar de menigte te kijken, toen de jonge man langzaam en erg devoot op zijn knieën voorbij kroop naar de lama die zegeningen gaf.
Thuisgekomen, keek ik naar een foto aan de muur van het hoofd van het gouden Maitreya-Boeddha-beeld in Tibet en plotseling realiseerde ik me dat de ogen van de Boeddha heel erg leken op die van de jonge man: alleen lichtblauw in plaats van lichtgrijs.
Wie was de man in het museum?
H. D, K. B, U.C, Hamburg (Duitsland).
De Meester van Benjamin Creme verklaart dat de man Maitreya was.

Regenboogdemonstratie

Op 17 juni 2004 gaf ik een lezing in een boekhandel in Trujillo Alto (Puerto Rico) om mensen te laten weten dat Maitreya in de wereld is en om Benjamin Creme’s boeken aan te bevelen. Voor de lezing begon, stond een man achter me op en zei: “Ik weet wie Maitreya is. Maitreya is Degene die in Jezus was in Palestina.” Ik was verbaasd en draaide me om, om te zien wie er tegen me praatte. Ik zag een man van ongeveer 55 jaar, 1,75m lang, erg goed gekleed. Hij leek Puertoricaans, maar had een Spaans accent. Ik zei dat ik blij was dat hij wist wie Maitreya was. Hij bleef even en dronk een kopje koffie. Toen ik met de lezing begon, zag ik dat hij niet in de boekhandel was en ik heb hem daarna niet meer gezien.
Na afloop toen de mensen weggingen, waren ze verbaasd een regenboog in de lucht te zien die precies boven de boekhandel begon. Even later verdween de regenboog, maar toen ik naar buiten ging, verscheen hij weer en mijn echtgenoot heeft hem op de video opgenomen.
Kunt u zeggen of deze man een Meester was en of de regenboog toeval was?
Teresita M. S, Guaynabo (Puerto Rico).
De Meester van Benjamin Creme bevestigt dat de man Maitreya was en dat Hij ook de regenbogen manifesteerde.

Genezen bij volmacht

Een paar jaar geleden hielp een mevrouw me met mijn huishouden. Haar naam is Gordana en ze kwam uit Bosnië. Toen we elkaar beter leerden kennen, vroeg ze me naar de foto’s van Maitreya’s ‘hand’ en van Sai Baba, die ik in mijn flat had. Ik legde uit hoe je de ‘hand’ van Maitreya kunt gebruiken en gaf haar een kopie.
Zodra ze thuiskwam, legde ze de foto van haar moeder op de ‘hand’ en bad voor haar gezondheid. Haar moeder, Milja Savi, die in Bosnië woont, was ontslagen uit het ziekenhuis met een diagnose van onbehandelbare, kwaadaardige tumoren. Na drie maanden ging Gordana op bezoek bij haar moeder en zag dat haar gezondheid veel beter was. In deze drie maanden had ze steeds voor haar moeder gebeden met de hulp van Maitreya’s ‘hand’. (Ze heeft haar moeder nooit verteld wat ze aan het doen was.) Drie maanden later ging haar moeder naar het ziekenhuis voor onderzoek, maar de doktoren konden niets meer bij haar vinden. Zij konden het niet geloven en deden aanvullende onderzoeken, maar ze was totaal genezen. Nog een maand later kon ze dansen en leven alsof de ziekte er nooit geweest was.
Toen Gordana me het verhaal vertelde, zei ik onmiddellijk dat dit het werk van Maitreya geweest moet zijn. Nu vragen we ons af of dat waar is?
D.F., Ljubljana (Slovenië).
De Meester van Benjamin Creme bevestigt dat dit een wonderbaarlijke genezing door Maitreya was.

Twee brieven van dezelfde persoon:

Plezier aan boord

Maitreya in de gedaante van een conducteur die ballondieren maakt, goocheltrucs doet en onderwijl levenslessen geeft.In juni 2005 reisden mijn vriendin Josy en ik naar Londen (Engeland). In de TGV-trein stapte in de buurt van Lille een conducteur ons rijtuig binnen. Hij haalde meteen een vlam uit zijn jasje. Toen begon hij tovertrucs uit te voeren met kaarten en telescopische stokken, en hij blies ballonnen op en veranderde ze in allerlei dieren. Passagiers waren zeer verbaasd en gelukkig. Ze praatten met elkaar, lachten en ruilden van stoel.
De man kwam naar me toe en zei: “We moeten met ons hart werken.” Toen zei hij tegen Josy: “Gewoonlijk help je anderen, vandaag is het mijn beurt om jou te helpen.” (Josy had me even tevoren verteld dat ze zich erg moe voelde.)
Toen vervolgde hij zijn voorstelling voor de andere passagiers in ons rijtuig, waarbij hij de mond van een man met tape dichtplakte terwijl hij tegen hem zei dat hij teveel praat en een vrouw uitnodigde om anders te gaan zitten, omdat ze niet goed recht zat.
Toen kwam hij weer bij ons en zei: “Alles is illusie,” en “Wanneer je dat weet, wordt het leven eenvoudig.” Hij keek heel lang onbeweeglijk naar Josy terwijl hij een ander stukje speelgoed maakte. Zij keek niet naar hem, maar hoopte stiekem dat hij haar iets zou geven. Hij ging weg en praatte met andere passagiers, toen kwam hij bij haar terug en gaf haar een teddybeer met een kandijstok onder zijn arm. Een vrouw met een witte vilthoed op, kwam naar me toe en vroeg me: “Wat vind je van wat hier allemaal gebeurt?” “Het is fantastisch,” antwoordde ik. “Begrijp je echt wat er nu gebeurt?” hield ze aan. Ik zei “Ja,” en had wel willen huilen. Ik heb wat foto’s genomen (die hierbij gevoegd zijn). Ik herinner me nog hoe slank en mooi zijn handen waren. Ze deden me denken aan de foto van Maitreya’s hand.
Voor hij wegging, zei hij tegen me: “Ik blijf bij je.” Later kwamen we hem tegen in de restauratie. Hij herhaalde hoe belangrijk het is om met je hart te werken: “Het is beter om tevreden passagiers te hebben dan brieven met klachten te krijgen.”
Sinds ons geweldige bezoek aan Londen denk ik vaak aan die noodzaak om met het hart te werken en probeer dit advies toe te passen.
Ik voel me in feite evenwichtiger. Josy voelt zich ook beter en energieker na deze ontmoeting.
Wie was die man? Was de vrouw een van de Meesters of een discipel?
De Meester van Benjamin Creme verklaart dat de man Maitreya was en de ‘vrouw’ de Meester Jezus.

Verlichting

In juli 2005 nam ik deel aan de jaarlijkse bijeenkomst van de Franse groepsleden in de Jura. Tijdens onze reis liet ik aan mijn vriendin Rose-Marie de foto’s van de conducteur zien. Er zaten vijf mensen in de auto en Rose-Marie zat naast me. Ik was erg moe en had maagpijn.
Toen zag ze licht dat weerspiegelde op mijn maag en een prachtig kruis op mijn arm. Na een ogenblik stilte zei ze, Maitreya aanhalend: “Waar twee mensen in mijn naam bijeen zijn, daar ben ik.”
Nadat we het verschijnsel grondig onderzocht hadden, realiseerden we ons dat het de foto, niet het autoraam, was die het licht reflecteerde. We waren allemaal erg onder de indruk. Ik voelde me energieker en mijn maagpijn was verdwenen.
Hebben deze lichtreflecties en het kruis een bijzondere betekenis?
G.J., Lyon (Frankrijk).
De Meester van Benjamin Creme bevestigt dat ze een zegening van Maitreya waren, maar geen “bijzondere betekenis” hadden.

Vlaggenman

Zondag 2 oktober 2005, een zonnige, stormachtige dag, bracht ik al wandelend door in Kew Gardens. Op de terugweg begon ik na te denken over moeilijkheden die het gevolg zijn van fouten in het verleden en mijn euforische stemming verdween.
Plotseling werd ik ingehaald door een jonge, zwarte man, die zong terwijl hij mij passeerde en flink aanstapte in een veel sneller tempo dan het mijne. Hij was van top tot teen in knaloranje gekleed: steenoranje wollen hoed, jack van fel zwemgordeloranje, grote oranje rugzak en onberispelijke, glanzende, oranje lakleren Nike-schoenen. Maar het felst van alles was zijn slobberbroek: van lichtgevend oranje zijde of nylon, versierd met enorme, uitpuilende zakken en klittenband, die broek wapperde in de wind als een reusachtige gebedsvlag. Hij was zo fel dat alles om hem heen in tegenstelling daarmee zwart-wit leek.
Onmiddellijk schoot Maitreya door mijn gedachten — maar niet ieder ongewoon iemand hoeft Maitreya te zijn, zei ik tegen mezelf. Een swami? Vast niet, veel te blits. Hij liet me al snel achter zich en flakkerde als een vlam over het hoogste punt van Kew Bridge. Maar zijn schittering en vaart hadden me opgebeurd en ik merkte dat ik dacht dat oranje de kleur van vuur is, van verzaking, en hoe swami’s hun verleden verzaken om hun nieuwe leven te beginnen. Ik wist ineens heel stellig, dat ik moest ophouden met me te pijnigen over het verleden en verder moest gaan met het nu te leven.
Met de snelheid waarmee hij liep, had de jongeman uit het gezicht moeten zijn, maar toen ik van de brug kwam zag ik dat hij me toch niet ver vooruit was. Hij hield stil bij het netwerk van oversteekplaatsen op het drukke kruispunt. Er waren genoeg mensen die langs hem liepen, maar niemand nam enige notitie van hem — hoewel hij erg uit de toon viel — en hij negeerde hen. Ik had het gevoel dat hij op me wachtte en me aan zou spreken.
En inderdaad, toen ik bij de oversteekplaats kwam, vroeg hij me of er een station in de buurt was. “Ja, daar is er een,” zei ik, wijzend naar Kew Bridge-station dat op maar ongeveer 50m afstand was. Hij barstte in lachen uit, klopte me speels op mijn arm en zei: “Nou, dat komt dan goed uit!” — een uitdrukking die ik vaak gebruik. Hij was, denk ik, achter in de 20, had een stralend, open gezicht, een doorkomende ruige baard en lachende, doordringende ogen die me een warm gevoel van binnen gaven. Ik vertelde hem dat er verderop een metrostation was, maar hij zei dat het in orde was, zolang hij wist waar het station was. Op dat moment versprongen de lichten. “Pas goed op jezelf!” zei hij, en ik antwoordde: “En u ook,” en stak het kruispunt over naar de bushalte.
Hij volgde langzaam, stond stil om een paar posters op een dichtgespijkerde winkel te bekijken, die reclame maakten voor een rockband. “LAATSTE DAGEN” kondigden ze aan, waardoor ik opnieuw herinnerd werd aan Maitreya. Hij keek recht voor zich uit terwijl hij naar de bushalte toeliep, en ik dacht dat hij me niet zou opmerken achter het bushokje, maar terwijl hij passeerde, keek hij opzij met die stralende ogen en lachte breed naar me, alsof hij de hele tijd had geweten dat ik daar was. Het laatste wat ik van hem zag was zijn glanzende oranje rug, terwijl hij de trappen van het station afliep.
Zou de Meester kunnen zeggen of deze levendige, jongeman misschien Maitreya was?
J.G., Londen (VK).
De Meester van Benjamin Creme bevestigt dat de ‘jonge man’ inderdaad Maitreya was. Hij was alleen zichtbaar voor de briefschrijfster.

Kofi NN

Bij de lezing van Benjamin Creme in New York op 30 juli 2005 werd zo’n 15 minuten voor het begin mijn aandacht getrokken door een man die erg veel op Kofi Annan leek. Hij was lang, erg kalm, met levendige ogen. Eerst dacht ik dat hij binnengekomen was door het bord dat bij de ingang van het gebouw was neergezet met een aankondiging van het onderwerp van de lezing die avond. Hij leek te kijken naar wat er in de koffiekamer gebeurde. Tien minuten later zag ik hem bij de ingang van de zaal staan, terwijl hij weer keek naar wat er gebeurde, en ik concludeerde dat hij zeer waarschijnlijk een van de organisatoren was, die daar stond om vragen van het publiek te beantwoorden. Tijdens de lezing zei Benjamin Creme: “Maitreya was hier vanavond.” Ik dacht meteen aan de ‘aanwezigheid’ van de man die me opgevallen was doordat hij zo op Kofi Annan leek en nog het meest van alles door de rust in zijn ogen en zijn houding.
J.L., Orléans (Ontario, Canada).
Benjamin Creme’s Meester verklaart dat de man niet Maitreya was, maar de Meester Jezus.

Ruimteschepen aan Nederlandse hemel

In de nacht van zaterdag 24 september 2005, tijdens de jaarlijkse transmissieconferentie in Rolduc (Kerkrade), zijn vier vliegende objecten gesignaleerd aan de hemel. De objecten hadden de grootte van een ster en knipperden als een vliegtuig dat bezig is met zijn landing. Maar anders dan een vliegtuig bewogen ze zich niet in een rechte lijn, maar ‘dansten’ ze van tijd tot tijd kriskras heen en weer en op en neer. Rondom elk centraal lichtpuntje was een ringetje van licht zichtbaar, zoals een ring rondom de planeet Saturnus. Kleine rode en groene lichtjes knipperden. Op een gegeven moment spoot er een wolk vonken uit een van de bewegende objecten, zoals bij een vuurwerkraket, behalve dat de vonken niet uit de top maar uit de onderkant kwamen, zoals bij een kuitschietende vis. Waren dit ufo’s?
Adèle Meijer, Velserbroek.
De Meester van Benjamin Creme bevestigt dat de vier bewegende objecten ruimteschepen van Mars waren die in formatie vlogen. Ze waren bezig met werk in de streek, maar hebben zich op verzoek van Maitreya zichtbaar gemaakt, zodat de deelnemers van de transmissie-meditatieconferentie ze zouden kunnen zien.