Huizenhoge kruisen van licht

door Buddy Piper

Op 5 januari 1996 werd ik om elf uur ’s avonds gebeld in Los Angeles. "Snel! Zet je tv aan... op CBS. Er komt een bericht over kruisen van licht in een klein kerkje in Knoxville, Tennessee." De kleine, 135 jaar oude Copper Ridge baptistenkerk, met niet meer dan 60 zitplaatsen, leek op het tv-scherm wel in vlam te staan, met een stralend kruis in elk van de vijf ramen. Ik had nog nooit gehoord van kruisen in een kerk. Ze verschijnen meestal bij arme mensen thuis in een badkamerraam. Joe Bullard, de dominee, zei heel openhartig en eerlijk: "Ik weet niet wat ik over deze kruisen moet zeggen. Ik kan maar niet geloven dat het geen wonder is!"

Kruisen van licht in Knoxville

De volgende ochtend belde ik Joe Bullard thuis op in Knoxville en hij vertelde me wat er gebeurd was: "Het is een prachtig mysterie. Ik ben al 51 jaar dominee en ik besloot om het wat rustiger aan te gaan doen en parttime voorganger te worden in deze gemeente. Er zijn maar 14 leden en de meesten komen niet regelmatig. Op een avond in november vorig jaar reden mijn vrouw Mildred en ik langs dit prachtige kerkje terwijl we erover dachten om ermee op te houden. Toen een stralend wit licht korte tijd het hele gebouw leek te omringen stopten we verbaasd de auto. We gingen naar huis en vroegen ons af wat het te betekenen had. Kon dit een teken zijn dat we moesten doorgaan? We hoefden niet lang op het antwoord te wachten. Op 8 november 1995, de eerstvolgende keer dat ik de gemeente toesprak, scheen een helder licht aan de zijkant van de kerk en toen we uit het raam keken, zagen we het eerste kruis van licht. We konden het nauwelijks geloven. Maar aangezien ze blijven verschijnen, weten we dat ze echt zijn."

Vreemde dingen

Een tijdje later had ik opnieuw contact met de dominee. Joe zei: "Mijn ouderlingen en ik hebben enkele vreemde dingen meegemaakt die ons verzekeren dat er werkelijk iets gaande is. Op een avond, voordat er mensen kwamen om de kruisen te zien, zaten we aan de ene kant van de kerk toen verscheidene van ons een lange man met een tulband aan de andere kant van de kerk langs de muur langzaam naar voren zagen lopen. Hij was absoluut fysiek aanwezig. Toen verschenen er twee andere mensen die er wat schimmiger uitzagen en achter hem aanliepen. Steeds na enkele passen draaide de laatste in de rij zich even naar ons toe en wuifde vriendelijk. Toen ze bij de voorkant van de kerk waren gekomen, draaiden ze zich om. Wij verwachtten dat de twee achtersten nu voorop zouden gaan, maar de eerste man liep alweer vooraan en de anderen volgden, zoals daarvoor. Toen ze dat drie maal gedaan hadden, verdwenen ze. Daarmee was de aandacht van sommige van onze leden wel getrokken. Ze hebben het er nog steeds over tegen iedereen die het maar horen wil!

"Daarna had ik nog een andere ervaring. Ik moest een keer ’s nachts naar de wc en toen ik terugliep naar mijn bed verscheen er een klein kruis in mijn kamer en hoorde ik een stem zeggen: ‘Houd de deuren van de kerk open en het zal niet lang duren voordat ik (of wij) terug zijn.’ Ik vroeg: ‘Wie bent u?’ Toen verdwenen het kruis en de stem. Ik dacht even dat ik gek werd."

Zestien weken nadat ik voor het eerst met de heer Bullard gebeld had, vertelode hij me nader wat er in zijn kerk gebeurd was. "Er zijn tot nu toe 29.000 mensen naar de kruisen komen kijken en verscheidene wonderen gebeurd. Het eerste wonder gebeurde toen 1200 mensen binnen en buiten de kerk in de rij stonden en er een blinde man naar binnen werd gebracht. We lieten hem met zijn gezicht naar de kruisen plaatsnemen, met twee oudere begeleiders aan zijn zijde. Plotseling sprong hij op en schreeuwde dat hij kon zien. Hij gooide zijn stok en zijn donkere bril weg en rende de kerk uit, de straat op. Zijn begeleiders probeerden als razenden met hun auto vanaf de parkeerplaats achter hem aan te gaan en we hebben hen nooit weer gezien."

Reis naar Knoxville

Ik besloot naar Knoxville te gaan om de kruisen met eigen ogen te zien. Ik werd overweldigd door de geweldige stroom van liefdesenergie in dat kleine kerkje. Kinderen en volwassenen waren vervuld van vreugde bij het verschijnsel dat zij daar waarnamen. Ik was verbaasd over de grootte van de kruisen die zichtbaar zijn als je ‘s avonds uit de kerkramen naar buiten kijkt. Ik had al vele kruisen gezien in badkamerramen en die zien eruit alsof ze ongeveer 120 bij 120 cm groot zijn, maar ik stond versteld van de schoonheid van deze kruisen die zich vanaf de grond uitstrekken tot ten minste 12 meter hoogte!

Toen ik de kerk bezocht, was deze afgeladen met mensen die er vol van waren hoe de kruisen hun leven hadden veranderd. Het was vroeg in de avond, zodat de kruisen nog niet zichtbaar waren. Daarvoor is de combinatie nodig van de ondergaande zon en de straatverlichting. Ik had dus wat tijd om naar enkele verhalen te luisteren voordat mijnheer Bullard met zijn uitleg begon.

Enkele kinderen en hun moeders trokken me mee naar een van de ramen en legden uit dat als het zonlicht ’s morgens net goed valt je uit dat raam soms enkele baby-"engelen" kunt zien spelen op het gras buiten de kerk. "En kijk hier eens", riep een van de kinderen terwijl ze door de kerk naar het raam aan de voorkant rende. "Soms zit hier een kindje in het raam, maar het gaat weg als je het wil aanraken. Kijk maar op het raam. Dan kun je de voetafdruk zien." Ik keek en op het glas waren duidelijk twee afdrukken van baby-voetjes zichtbaar.

"Ik was de ramen; ik krijg ze er niet vanaf", vertelde een oudere vrouw ongevraagd.

Het was inmiddels ongeveer hale negen en Joe vroeg de bezoekers om enkele minuten plaats te nemen zodat ze zich konden voorbereiden op de verschijning van de kruisen.

"Lieve vrienden", sprak Joe vriendelijk, "welkom in onze kerk. Ik weet dat we vanavond enkele presbyteranen, enkele baptisten natuurlijk, een paar mensen die zeggen dat ze in geen enkele godsdienst geloven en zelfs enkele katholieken in ons midden hebben. Dank u voor uw komst. Ik hoop dat u de namen van de mensen hebt opgeschreven voor wier genezing u wilt dat wij bidden. We doen dat enorm graag voor u en we hopen dat sommige van u hier aanwezig door de kruisen geholpen zullen worden. Veel mensen vinden genezing, soms meteen en soms enige tijd later, maar ik heb nog niemand gehoord die terugkwam (en veel mensen komen hier weer terug), die niet op de een of andere manier geholpen is. De kruisen zijn hier nog maar een maand of zes en we weten nu al van meer dan 100 echtparen wier huwelijk stukliep en die hun problemen hebben opgelost nadat ze enkele malen zijn geweest om de kruisen te zien. Het is vandaag 28 mei en het doet mij plezier te kunnen zeggen dat er sinds november vorig jaar al meer dan 35.000 mensen naar de kruisen zijn komen kijken.

"Het gebeurt niet altijd, maar wanneer de kruisen verschijnen, kun je soms ook een trap zien verschijnen die van de grond naar een van de armen gaat. Ik weet niet waarom, maar het is wel mooi."

"De kruisen zijn zó helder — een soort roodachtig goud — dat u uw ogen nauwelijks zult geloven. De ramen waar u doorheen kijkt, zijn slechts 1,8 meter hoog en ongeveer 90 cm breed; het zal dus duidelijk zijn dat de kruisen niet in het glas kunnen zitten, zoals sommige mensen beweren. Dat past gewoon niet.

"Over enkele minuten verschijnen de kruisen, zodat ik nog net genoeg tijd heb om u te vertellen van een genezing die hier plaatsvond. Op een dag kwam hier een mevrouw binnen die een bril droeg met dikke glazen. Ze zat naar de kruisen te kijken en plotseling zei ze dat ze niets meer zag. We namen haar apart en zeiden dat ze zich moest ontspannen en geleidelijk kwam haar gezichtsvermogen terug. Ik vroeg of we haar naar huis moesten brengen maar ze zei dat het wel weer ging. De volgende ochtend belde ik haar en vroeg of alles weer in orde was. Ze antwoordde: ‘Of ik in orde ben? Me dunkt van wel. Ik heb net de krant van Knoxville uitgelezen, voor het eerst in 20 jaar zonder bril’."

Net op dat moment keek Joe opgetogen naar de ramen en zei: "Daar zijn ze!"

Het publiek stond op en keek met open mond toe hoe de vurige kruisen op een afstand van ongeveer 30 meter van de kerk verschenen, wel 12 meter of hoger!

"Dat was een engel, mam"

Voordat ik die avond vertrok, hoorde ik vele verhalen van mensen over wonderbaarlijke genezingen, bijvoorbeeld van een voormalig lid van een motorbende en cocaïneverslaafde, die me vertelde dat hij geen enkele behoefte meer had aan drugs sinds hij de kruisen één keer had gezien.

Maar dit is mijn favoriete verhaal: Op een zondag werd Joe Bullard rond het middaguur gebeld door een vrouw die zei dat ze twee kleine kinderen had, van respectievelijk vijf en zes jaar oud, die als baby van zes maanden het verkeerde geneesmiddel van een dokter hadden gekregen. Beide kinderen waren doof en konden niet praten. De moeder vertelde dat ze een paar weken geleden met haar kinderen in de supermarkt in Knoxville was toen er een lange man met een mooi licht pak en een prachtige glimlach naar haar toekwam en van beide kinderen lichtjes het hoofd aanraakte, terwijl hij zei: "Jullie zullen niet altijd doof blijven. Neem uw kinderen mee naar de kerk in Knoxville met de kruisen van licht." De moeder vroeg de kinderen in gebarentaal wie die man was. De kinderen zeiden: "Dat was een engel, mam." Ze draaide zich om om met de man te praten, maar hij was verdwenen.*

Joe wachtte bij de kerk vanaf 12 uur ’s middags totdat de moeder om zes uur ’s avonds weer belde. "Mijn kinderen liggen allebei in het ziekenhuis. Ze hadden stuiptrekkingen, maar ik heb net gehoord dat ze vanavond weer naar huis mogen."

Een verpleegkundige die haar dienst erop had zitten, bracht moeder en kinderen naar de kerk. Zodra de kinderen voor in de kerk waren aangekomen, begon een van hen opgewonden door het raam naar buiten te wijzen. De moeder vertelde: "Hij zegt dat Jezus buiten staat. Nu zegt hij dat Jezus binnen is gekomen en van de trap afkomt en dat hij achter hem aangaat." De aanwezigen zagen moeder en kind de trap aflopen en hoe het kind aan iedereen gebaarde dat Jezus er stond, maar niemand anders kon hem zien.

Twee weken daarna kwamen de moeder en haar kinderen terug om de kruisen opnieuw te zien. Op dat moment vloog er een vliegtuig over en beide kinderen grepen naar hun oren en gebaarden hun moeder dat het geluid hen pijn deed.

Ze vertelde dat beide kinderen nu genoeg hoorden om zich eraan te ergeren dat ze nog niet àlles goed konden horen.